Meditatie

Adem, lach, adem en ga rustig verder.

Al inademend kalmeer ik lichaam en geest
Al uitamenend glimlach ik

Even stilstaand in het moment weet ik dat dit het enige moment is.

~ Thich Nhat Hanh ♣


Snel naar het volgende moment of doorgaan met uitademen als een bloem die zich opent ;-)

“Smile, breathe and go slowly.”

“Breathing in, I calm body and mind. Breathing out, I smile. Dwelling in the present 

moment I know this is the only moment.”

~ Thich Nhat Hanh ♣

Van de schaduw en het licht

1. Van de zon en de schaduw
2. Leven en dood in relatie met donker en licht
3. Energie en donkere materie
4. Vaste stoffelijke wereld van het licht en de donkere onstoffelijke wereld

1. Van de zon en de schaduw

In het licht is de verleiding goed zichtbaar 

Een heerlijke zomerse dag. Ik heb mijn nieuwe fiets gekocht om veel te kunnen gaan fietsen. Lang hield het regenachtige en koude weer me tegen maar nu is er geen houden meer aan. Hooguit kan de zon nu weer te heet zijn. Maar als ik me daar door tegen laat houden kom ik nooit meer aan fietsen toe.

Het mooie van in de zon fietsen is dat ik nog meer geniet als ik even in de schaduw kan fietsen. Altijd heb ik gedacht dat de zon me aan zou trekken en dat is natuurlijk ook zo, maar zeker niet onbegrensd. De zon doet me ook weer verlangen naar de schaduw, zeker als de zon me met overvloed beschijnt.

Maar als ik uit de schaduw kan treden is de zon toch mijn favoriet. Wat een heerlijke sfeer brengt het spel van licht en schaduw om me heen. De natuur is echt op zijn top nu ik hier zo rondfiets langs weilanden en kanalen en door bossen en landschapsparken.

De afwissellende vergezichten laten me ook echt ver weg kijken maar dichtbij is het ook verrassend gevarieerd. Ik fiets rustig aan en het valt me op hoe stil het is overal. Het is vakantietijd en af en toe komt een verdwaalde fietser me tegemoet. En ik rijdt toch echt over de mooiste fietspaden in de omgeving.

Nu een kleine drie kwartier rijd ik een paadje op waar ik nog niet eerder geweest ben.

Het brengt me verrassend genoeg naar de koele rustplaats waar ik stilletjes om gevraagd heb. Ik kom uit in een groot bos en na enkele honderden meters is er een afslag naar een donker bospad. 

Die besluit ik te nemen en na enkele meters kom ik op een kleine open plek terecht waar plots een bankje staat. Afgelegen van de doorgaande fietsroute kan ik in alle rust en heerlijk in de schaduw een slokje water nemen en even op adem komen. Ideaal.

Als ik eenmaal een tijdje zit valt me op hoe rustig het is, en hoe mooi. Er komt niemand voorbij, slecht op afstand hoor ik af en toe een mens voorbij komen. Ik concentreer me op de stilte in plots hoor ik allerlei geluiden die eerder niet opgevallen waren. Er breekt een takje af ergens boven mijn hoofd omdat er een vogel weg vliegt. 

Recht voor me hoor ik een andere vogeltje zijn liedje zingen. Opzij van me valt een blad zachtjes op de grond. Voor me ritselt er iets door het bladerdek onder de grote bomen.

In deze oase van rust brengen de geluiden me dicht bij de natuur. Ik sluit mijn ogen en ga er even helemaal in op. Wat een ontspanning. Ik moet even opletten dat ik niet in slaap val.

Als ik even later mijn ogen weer open valt me nog iets wonderbaarlijkers op. Ik zie hoe het licht beweegt in de schaduw maar dat komt omdat de schaduw beweegt. Zonder de schaduw zou het licht alleen maar schijnen, zonder te bewegen. De schaduw maakt dat het licht kan spelen en het schouwspel is wonderbaarlijk mooi. 

Ik zit in de schaduw en zie de verleiding van het licht. Ik voel me prettig in de schaduw en het licht trekt me niet aan. Alleen door het wonderlijk mooie samenspel trekt het licht mijn volle aandacht. De schaduw valt erbij in het niet en als ik niet beter zou weten zou de schaduw mij zelfs niet opvallen. 

 

Alleen omdat ik weet dat ik nu bewust er voor gekozen heb om vol in de schaduw te zitten zie ik dat ik de schaduw altijd ondergeschikt heb gemaakt aan het licht. De verleiding (het spel van het licht) heeft me altijd aangetrokken maar dat wat ik heb (de basis in de schaduw) nam ik niet waar.

2. Leven en dood in relatie met donker en licht

Ik realiseer me ineens dat dit een prachtig voorbeeld is van wat de mens in het leven overkomt.

Laatst heb ik een artikel geschreven over de dood en dat we denken dat we dan naar het licht toe gaan. Dat is niet zo en ik heb dat ook geprobeerd duidelijk te maken. We gaan vanuit de verleiding van het licht terug naar de duisternis van het stille niets. Daar waar we niets anders meer waarnemen dan de energie van zielen in onze nabijheid. Er is daar geen verlangen meer naar wat dan ook. Waarom zou daar licht zijn als we geen ogen hebben om het waar te nemen? We laten ons lichaam (gelukkig maar) achter op Aarde.

Er zijn mensen op Aarde die dit vermogen tot het waarnemen van energie van aanwezige zielen ook in dit leven hebben. In het christelijke tijdperk (de afgelopen 3000 jaren) zijn deze mensen verbannen en opgesloten omdat ze niet 'normaal' zouden zijn. Bij onze voorouders werden deze mensen magiërs genoemd en werd hun gave gebruikt voor het welzijn van mensen. Contact kunnen maken met het verleden, zeker door contact te maken met zielen van dierbaren die ons omringen, is van onschatbate waarde. In onze tijd, de laatste tientallen jaren, begint er weer meer respect te komen voor mensen die oprecht in staat zijn tot, paranormaal, contact. We zien het weer als een gave als mensen geen beperkingen hebben in hun geestelijk vermogen. 

Een boek dat hier wetenschappelijk bewijs voor geeft is het boek 'Eindeloos bewustzijn' dat Pim van Lommel heeft geschreven over ervaringen van mensen die Bijna Dood Ervaringen (BDE-NDE) hebben opgedaan. Een boek dat je de ogen opent!
























Dit bedacht ik in dat schaduwrijke bos toen ik door de bladeren van de bomen naar het lichtspel zat te kijken.

In het licht zien we de verleiding die er is op Aarde. Die verleiding maakt ons actief en druk omdat we het bezit er van najagen. Wie het goed doet zetten we nog eens extra in het (gouden) zonnetje. 

   

Maar als we naar rust verlangen zoeken we de duisternis en de schaduw op. We slapen ‘s nachts omdat we overdag niet echt tot rust kunnen komen. Als we overdag willen rusten sluiten we de gordijnen en doen we de ogen dicht. Dan sluiten we ons zo goed mogelijk af van de verleiding van het licht. Pas dan kunnen we even onszelf zijn. In de duisternis koesteren we onze gedachten, we brengen ze zo veel mogelijk tot rust om ons niet langer te verstoren. Als er toch ergens een straaltje licht binnen kan komen worden we daar weer tot grote ergernis door afgeleid omdat het de rust verstoort.

Maar hoe zit het dan met de mensen die, als ze terugkeren uit de dood, vertellen dat ze door een tunnel gingen met licht op het eind. Waarom heeft niemand dit nog verklaard? Is toch eigenlijk heel duidelijk hoe dit werkt. Wie een bijna dood ervaring heeft sterft bijna maar mag toch terug keren om wat voor reden dan ook. 

Tijdens de bijna dood ervaring heeft de mens even de duisternis gevoeld en daarin de aanwezigheid van geliefde zielen. Dat kunnen geliefden of voorouders zijn geweest die blij zijn met de terugkeer van de stervende. Ze zochten contact om je liefdevol op te kunnen nemen in hun dimensie. De stervende mens fantaseert daar lichamen bij omdat we als stervende mens nu eenmaal die associatie (verbinding) hebben met die zielen. Maar echt waarnemen doen we ze niet, het is hooguit de gedachte die ze vorm geeft.


Wie sterft keert terug naar de stilte en de rust van de duisternis, de lange schaduw. Als je dan terug mag keren omdat je het toch nog niet je tijd blijkt te zijn, omdat je nog net op tijd gereanimeerd wordt maar ook om andere redenen, ga je weer waarnemen met je ogen en keer je terug door de tunnel richting het licht.

Zonder licht zou onze wereld niet bestaan. Het is het licht dat vorm geeft aan onze wereld. Het is het licht dat ons de waan geeft dat we in een paradijs leven. Onze ultieme verslaving is onze verslaving aan wat het licht zichtbaar maakt.

Ik heb geen hekel aan het licht en wil zeker niet altijd in de duisternis leven, als mens op Aarde in ieder geval niet.

Maar door dit inzicht is me weer het een en ander duidelijk geworden.

Zonder licht geen leven, zonder duisternis geen rust.

Er  zijn wel eens fietstochtjes die me minder opleveren maar neem rustig van me aan: ook van een minder intense fietstocht kan ik erg genieten.

YinYang - licht en duisternis in evenwicht, omringd door duisternis

Hopi-labyrint - de weg is licht (wit) alles er om heen is donker, evenals het eindpunt.

                    

3. Energie en donkere materie

De wetenschap heeft eind vorige eeuw al verklaard dat wat we kunnen waarnemen slechts een fractie is van wat er werkelijk aanwezig is om ons heen. Dat wat we waarnemen is zichtbaar in het licht, deels in de vorm van vaste stof (opgebouwd uit atomen) zoals de planeten en alles wat daarop aanwezig is. 

kwantum-dots een atoom

Maar ook het licht, geluid e.d. Deze lichte materie is 5% van het geheel. Kijk eens goed naar de afbeelding van het Heelal hieronder en je krijgt door wat ik bedoel.

het Heelal

ons sterrenstelsel - de Melkweg

het dichtstbijzijnde sterrenstelsel - Andromeda Daartussen in en daar omheen is alleen duisternis aanwezig. Deze duisternis bestaat voor het grootste deel (72%) uit donkere energie.  donkere materie - dark mater

De overige 23% is donkere materie die zorgt voor de aantrekkingskracht. Recent (juli 2012) is het deeltje gevonden dat hier zorg voor draagt: het Higgs-deeltje. Zielsverwanten hebben aantrekkingskracht met elkaar    levensenergie (Chi - Prana)

Het Higgs-deeltje zorgt dat groepen atomen elkaar aantrekken en zo met elkaar in contact komen en een min of meer vaste vorm aannemen. Om ons heen zijn echter nog veel meer, voor ons onzichtbare deeltjes (neutrino's) die dwars door vaste stof heen gaan, ook door mensen. We nemen deze neutrino's (gelukkig) niet waar. Neutrino's zijn de bouwstoffen van ons HeelAl en kunnen elke mogelijke vaste vorm aan nemen. De meeste neutrino's doen dat echter niet en zijn en blijven niets meer of minder dan minuscule stofdeeltjes.

symbolische neutrino's

Uit metingen is gebleken dat de Zon de grootste bron is van Neutrino’s die de Aarde bereiken. Uit deze metingen blijkt ook dat iedere vierkante centimeter, van de ruimte vlak bij de Aarde, die loodrecht op de richting van de zonnestralen staat door 5.000.000.000 zonneneutrino’s per seconde gepasseerd wordt.

4. Vaste stoffelijke wereld van het licht en de donkere onstoffelijke wereld

het HeelAl met veel donkere ruimte We nemen deze parallelle wereld niet waar. De wetenschap is sinds kort wel in staat om deze wereld te berekenen omdat we instaat zijn om de omvang van het HeelAl te berekenen en de omvang van de zichtbare vaste stof. Daardoor blijft een restgetal over en die blijkt veel groter te zijn dan dat we ooit voor mogelijk hebben gehouden.

Anima Mundi - de wereld van de zielen

Althans dat is mijn overtuiging. Het is de wereld van de zielen. In deze voor ons onzichtbare dimensie, verblijven we als we dood zijn. Het is de wereld waar alles uit ontstaat. Het licht ontstaat uit de duisternis (d.m.v. Supernova's) die neutrino's produceren en keert er weer in terug (d.m.v. Zwarte Gaten). Het is als een continue cyclus en in een spiraal beweging.

Supernova                                                    supernova Cassiopeia

zwarte gaten

Bekijk de spiraalvorm van ons HeelAl en van ons zonnestelsel en van alle energetisch gebeurtenissen op Aarde, zoals de groei van planten en de beweging van water en wervelstormen.

Zelfs ons DNA heeft een spiraalvorm. 

Onze geest vormt voor verbinding tussen de dimensies en is in staat om deze andere dimensie waar te nemen maar daarvoor moet je wel de rust vinden om je er voor open te stellen. 

De witte duif, symbool voor de heldere Geest, komt te voorschijn uit het licht

De meeste mensen moeten hiervoor een lange weg afleggen en veel aangeleerd geloof en vaste overtuigingen leren los te laten. Wie dit werkelijk op kan brengen krijgt werkelijke vrijheid als beloning.

Ik heb een fascinerend boek gelezen die het leven van een man (Daskalos) beschrijft die deze lange weg heeft afgelegd en tot wonderlijke dingen in staat bleek te zijn.

Daskalos - de magiër van Strovolos

Hoe een mens deze weg kan gaan is kleurrijk beschreven in vele verhalen zoals in de wonderbaarlijke zoektocht van de dolende ridders naar de Graal.

Er zijn, zeker de laatste jaren, vele boeken geschreven die deze zoektocht duidelijk proberen te maken. Een boek dat mij geholpen heeft om het duidelijk te krijgen is een modern boek uit deze tijd. Het is een vertaling van een oud Hebreeuws boek uit de Bijbel: Prediker.
Het boek heeft als titel: De Prediker: zoet is het licht. Een moeilijk te lezen boek, maar eenmaal doorgrond is het een verbijsterend helder verhaal.

In dit boek uit het Oude Testament wordt duidelijk dat het licht een verleiding is die je afleid van het ware. Je ogen verleiden je tot begeerte waardoor de andere zinnen (zintuigen) verbleken onder het felle licht van de zon.
Als je de ogen sluit merk je pas dat je diep betrokken bent bij wat er om je heen gebeurt. Je sluit je dan even af van de verleiding van het licht, van het zien. Je krijgt meer zin .... om even andere zintuigen, zoals innerlijk voelen, bij je toe te laten. In gedachten kun je een geheel eigen werkelijkheid om je heen creëren die vaak veel intenser en gelukkiger is als je de ogen even voor de werkelijkheid sluit.
In het volledige duister, zonder enig licht, is er geen enkel verlangen naar ver weg of veel bezit. In het donker is duidelijk dat alles wat je nodig hebt datgene is wat je in je directe nabijheid kunt ruiken en voelen (tast) en aanvoelen (intuïtie). Alles wat in het licht zo belangrijk scheen......blijkt dan ineens absurd en onzinnig.
Er is geen voordeel te behalen onder de zon, het is alleen maar een grote illusie. In het volstrekte duister is alles in je ogen gelijk. Wat eerst zo verbleekt en onbelangrijk scheen (omdat het zo fel beschenen werd) wordt ineens wel helder in je waarneming. Je leeft intenser als je jezelf afkeert van het licht.

Maar mocht je iets begeerlijks onder de ogen komen is het beter om de tijd te nemen en er van te genieten. Zo kan men zorgen dat de begeerte niet als een verdwaasde rond blijft dwalen, zoekende naar meer en meer en.....

Dit verklaart voor mij de term: dolende ridder uit de Graalverhalen rond Parcifal.

Beter een handvol in rust dan beide vuisten overvol met inspanning en zinloos gepieker.

Ver is wat er gebeurt, ja diep, diep, wie kan het ont-dekken.....
 

Veel leesplezier.