Kerst (Christus) en het kennen van jezelf

Geven en ontvangen. Dat is waar het om draait in het leven. Tóch?
Ontvangen is ook kunnen geven; geven aan jezelf.
Wie in dankbaarheid kan geven aan zichzelf, wie kan ontvangen van zichzelf, is in staat om daadwerkelijk vanuit zijn hart te geven aan anderen.

Dat is het verhaal van Zoroaster en het ware verhaal van Jezus.
In feite is dat de boodschap aan ieder individueel mens:
wie kan geven vanuit zichzelf, zonder daarvoor door anderen erkent of beloont te moeten worden, toont ware barmhartigheid tegen de mensheid en de rest van de wereld.

Een moeilijke opgave, zo niet de moeilijkste les voor velen.
Als er een verbinding optreedt tussen gever en ontvanger kan mededogen en barmhartigheid optreden in ieder werk, bij iedere activiteit, waardoor het effect van de samenwerking  verder toeneemt. Die verbinding is er vaak zonder woorden. Onuitgesproken. Het is in die stilte dat de onderlinge verbondenheid met volle kracht tevoorschijn komt en tot wonderlijke resultaten leidt.

Wie ouder wordt gaat anders geven.
Eerst geef je vooral fysiek want als je jong bent kun je dat beter omdat je nog krachtig bent en vol energie.
Wie ouder wordt geeft steeds meer mentaal, spiritueel, omdat de fysieke kracht afneemt.

Wie ouder wordt gaat ook anders ontvangen.
Door het noodgedwongen minder verrichten van fysieke arbeid ontstaat de rust om op het eigen gevoel te gaan vertrouwen en daar over na te denken.
De oudere gaat mede daardoor vaker spreken uit eigen-wijsheid doordat de opgedane ervaring in toenemende mate gekoppeld wordt aan innerlijke berusting.

Ieder mens bezit deze kennis (de gnosis), waarin hij zich thuis voelt, waarin hij vrede vind, vaak zonder te beseffen dat hij dit vast kan houden. In veel situaties vangt hij hier een glimp van op om daar dan verbaasd over te zijn en het dan snel weer te vergeten in de beslommeringen van het leven van alle dag.

Dat het niet vastgehouden wordt heeft te maken met de manier van geloven.
We geloven door de verhalen die we gehoord hebben. Verhalen hebben een verborgen kracht omdat ze doorvertellen wat anderen voor ons ervaren hebben. Soms zijn het ongelooflijke verhalen (letterlijk) waarmee geen echte binding ontstaat, maar vaak zijn het juist geloofwaardige verhalen over het leven van alledag, omdat ze ons, in alle eenvoud, raken en zelfs verwonderen, omdat het zo herkenbaar is in ons eigen leven.

Het oorspronkelijke 'heidense' kerstverhaal is zo'n verhaal van het leven van alledag. Daar waar de mens het ware kerstverhaal hoort herkent hij direct de essentie. Het ware verhaal ontroert, het raakt je van binnen.
De ontroering is dat dit arme kindje een herkenbare zoon van god is, die net zo goddelijke is als de gewone mensen die zich om hem heen verzamelen.

Het latere, gewijzigde kerstverhaal doet óók moeite om te beroeren; het kindje in de kribbe, de herders met schaapjes en de prachtige ster zijn gebleven maar de essentiële ontroering is er uit gehaald.

Dit christelijke kerstverhaal verwijst naar een niet herkenbare Goddelijke essentie buiten jezelf. Deze zoon van God brengt ook het licht en de verlossing van het lijden maar alleen als je leeft volgens de regels van het geloof. De mens zoekt hier kracht buiten zichzelf.
Het roept op tot het eren van die ene, over iedereen heersende God.
In die tijd waren dat de keizers van het Roomse Rijk. Zij lieten zich als Goden vereren.
Ooit begonnen bij JC (Julius Caesar, keizer in het Romeinse rijk), die in de geschiedenisboeken werd gekroond met diamanten tot de enige-ware-God op Aarde, geboren in een grote rijke villa omringd door luxe en weelde, hoog boven het volk verheven.

In het oorspronkelijke kerstverhaal werd JC (Jezus Christus) gekroond met palmtakken tot de voor alle mensen aanwezige mensen-god, geboren in een koude stal tussen de warmte van de omringende dieren en de arme herders, zijn gelijken, waarmee hij samen leeft.

Het verhaal van de oorspronkelijke gnostieke Jezus, die een 'gelijke' is, contrasteert volledig met de verhevenheid van de goddelijke christelijke keizers.
De verjaardag van deze zoon van God wordt gevierd op 25 en 26 december. Waarom 2 dagen?
Iedere andere verjaardag vieren we toch ook maar op 1 dag!
Het antwoord vind je in een ouder 'heidens' verhaal waarin niet 25 en 26 december maar 21 en 22 december de belangrijkste data zijn. Dat zijn wereldwijd de kortste dagen met het minste zonlicht. Tijdens de midwinternacht (de oorspronkelijke kerstnacht) wordt het einde van de langste nacht gevierd die het begin van een nieuwe cyclus van de zon inluidt. Vanaf dat moment gaan de dagen weer langer worden en keert het (zon-)licht weer terug. De jonggeborene zoon van de oude zon gaat weer een nieuw jaar vol groei en oogst brengen.
Het feest bestaat dan ook uit het bedanken van de oude zon (vader)voor zijn gift van het oude jaar en het begroeten van de nieuwe zon (zijn zoon) vol belofte van een gezegend nieuw jaar.
De viering bestaat uit het gezamenlijk eten van wat over is uit het oude jaar zodat de komende kille donkere periode goed doorstaan kan worden. Tevens wordt de duisternis van de donkerste periode van het jaar, de weken direct na de midwinterzonnewende, overwonnen door het gezamenlijk ontsteken van vreugdevuren en fakkeltochten. Dat geeft de mensen de kracht en de moed om de laatste maanden van de donkere winter goed door te komen. Symbool voor die kracht staat de boom die wel zijn bladeren verliest maar ieder voorjaar opnieuw uitschiet en vrucht draagt. Daarom tonen we onze liefde en dankbaarheid aan de boom en wordt deze versiert met symbolische bladeren en vruchten. We tonen hiermee vertrouwen in de kracht van de bomen en daarmee ook in de kracht van onszelf. Net als de boom schakelt de mens, na de feestelijke dagen rond het midwinterlichtfeest, fysiek ook over in de winterstand. Nog net geen winterslaap maar zekere een periode van rust en veel slapen gedurende de maanden tot aan het begin van de lente. Dan kan de mens, net als de boom, vol vertrouwen zijn hernieuwde energie besteden aan het leven-gevende zaaien en oogsten.

Meer symbolisch is de spirituele betekenis die het kerstverhaal bevat.
De midwinterzonnewende geeft aan dat uit het lijden (koude, duisternis, armoede, eenzaamheid) opnieuw kansen worden geboden (warmte, licht, rijkdom, samen-eenheid) aan degenen die vertrouwen hebben en de kracht in zichzelf herkennen, ook in moeilijkere tijden.

Van het oorspronkelijke verhaal ging een enorme symbolische kracht uit die geliefd werd door de bevolking, die daarin ook de bron voor verbondenheid en samenwerking vond en daarom door de heersende klasse ontkracht moest worden.
Daarom werd uiteindelijk in de 4de eeuw na Christus door de Roomse keizers de christelijke kerk opgericht die het gnostieke verhaal van Jezus moest gaan ontkennen.
Dat deden ze mede door het alom geliefde verhaal van de jaarlijks terugkerende wedergeboorte van het nieuwe licht (symbolisch het kindje Jezus) anders uit te gaan leggen, de essentie er uit te halen, door de arme en de rijke God weer één te maken, maar vooral ook door er dogma's in te plaatsen. Het werd het enige ware verhaal genoemd met de toevoeging; geloof het of wordt verbannen als ongelovige zondaar. Mensen moesten gehoorzamen aan de kerkleer op straffe van een verzonnen verdoemenis (het Vagevuur).

Alle gnostieke boeken in het Roomse Rijk werden vernietigd evenals alle zichtbare symboliek. Op plaatsen waar de bevolking bijeenkwam om gezamenlijk kracht en heling op te doen (kruisingen van wegen, vruchtbare gronden, open plekken, oude bomen, uitzichten, enz...) werden kerken gebouwd en de verkondigers en verhalenvertellers, de opvolgers van de apostelen, werden tot in de verste uithoeken vervolgt en uitgeroeid.
Het christelijke geloof werd als de enige waarheid met dwang opgelegd aan iedereen.

Het ware geloof kent echter geen dwang. Het heeft ook geen missionarissen nodig. Dat geloof komt uit jezelf en is een individuele waarheid omdat we allemaal naar hetzelfde op zoek gaan maar ook allemaal via onze eigen creatieve weg.

Op die creatieve zoektocht speelt met name de symboliek van het verhaal een grote rol.
Het is wonderlijk dat ondanks alles en in alle tijden die bemoedigende verhalen in sagen en legenden zijn blijven bestaan en dat er altijd mensen zijn die deze verhalen kunnen vertellen en uitleggen aan hun ongeletterde medemensen, zodat ook deze werkelijk innerlijk ontroerd raken hierdoor en zichzelf leren kennen. Wie goed luistert heeft maar één woord nodig.

Het waren de oude Grieken die al in 1600 voor Christus, vér voor de tijd van de Egyptenaren en de Romeinen op de voorgevel van hun belangrijkste tempel in Delphi schreven; gnothi seauton ofwel (mens) ken je zelf, ken je kracht.

Deze tekst komt uit de verhalen van Zoroaster, die in bergrede aan de mensen vertelde dat ze zichzelf leerden kennen door barmhartigheid en mededogen te tonen aan de medemens en verder aan alles wat de Aarde voortbrengt. Mededogen is de ander helpen om het lijden te verlichten door jouw kracht te delen met die ander. Niet door mee te lijden, want dan lijdt jij het lijden van de ander en dat helpt niemand.
Mededogen kun je tonen door vertrouwen in jezelf te hebben en vanuit je gevoel te handelen.
Het geloof zit dan ook niet in het aanvaarden van een leer, maar in het denken, zeggen en doen van het goede. De essentie zit niet in het dualisme, het zien van het verschil tussen goed en kwaad, maar in het simpele herkennen van het goede in jezelf en dat te delen met anderen.

Dat kan alleen maar bereikt worden door een louteringsproces; vanuit eigen pijn-lijden durven los te laten wat niet bij je hoort, de oorzaak van de pijn te herkennen en dan achter je te laten, om daardoor mededogen te kunnen tonen aan jezelf. Dat is de basis voor ware liefde.

Dit proces is onderdeel van het verhaal van de Goddelijke komedie door Dante geschreven in de 13e eeuw na Christus, waarmee hij het tijdperk van de Renaissance (wedergeboorte) inluidde, maar waarvoor hij en vele anderen, voor en na hem, werden verbannen uit de christelijke gemeenschap.
Dit allesbehalve komische drama is het meest sublieme verhaal omdat het onverhuld vertelt hoe de mens zich kan bevrijden uit de verstikkende (dogmatische) wereld om hem heen.

Nog vroeger zijn de eerste graalverhalen over Parsifal uit de 12e eeuw die de louterende zoektocht beschrijven van de 12 ridders van de Ronde Tafel. Uiteindelijk vind niet Parsifal maar Galahad de Graal. Parsifal faalt omdat hij geen vertrouwen op kan brengen en niet ziet wat duidelijk voor zijn ogen gebeurt. Hij is te vol van alle afleiding en verleiding die telkens om hem heen plaats vind.
Galahad lukt het uiteindelijk om alle afleiding ver te laten, maar pas nadat ook hij zijn lessen heeft geleerd en zijn ware zelf leert kennen.
De schrijvers van de vroegste graalverhalen maakten het verhaal niet af waardoor (op papier) het antwoord op de vraag; hoe je de Graal kon vinden, eeuwenlang onbekend bleef. Het verhaal werd echter door de vele vertellers uit die tijd op persoonlijke titel afgemaakt omdat het einde zo herkenbaar is, voor hen die willen luisteren.

Deze bijzondere verhalen maken een ding duidelijk aan de lezers en toehoorders;
Je kunt zoeken waar je wilt, bezitten wat je wilt, alles wat je bezit weggeven, maar alleen vanuit mededogen met jezelf kun je werkelijk betekenisvols iets delen met anderen (denk aan de Samaritaan en Martinus ofwel sint Maarten).
Heb je naaste lief zoals je jezelf lief hebt.
Dat is ware liefde tonen.
Ken je kracht.
Dan weet je dat je van wat je voldoende hebt onvoorwaardelijk kunt delen met de ander, aanvullend en overvloedig vanuit die innerlijke kracht.

De gnostici hebben deze onuitputtelijke bron van energie (innerlijke kracht) ontdekt en daarmee het lijden in de fysieke wereld achter zich gelaten, ook nu, in onze tijd.
Ze hebben zich bevrijdt en zijn als herboren omdat ze zijn verlost van dat wat niet bij ze hoort.
Ze kunnen vanuit hun hart alleen maar het goed doen.
Gnostici zijn verlicht van hun last omdat de vonk van de gnosis in hun hart ontstoken is en ze door het innerlijk brandend vuur voortaan eeuwig 'verlicht' blijven.
Daarom zijn vrije mensen niet meer bang voor de duisternis en stappen ze uit de wereld van het verleidelijke zoete licht.
Ze kennen zichzelf en vertrouwen op het goede en in de kracht van de stilte.
Dat wens ik iedereen toe in 2017.

Symboliek van het leven. Een op Keltische symboliek geïnspireerd labyrint omringd door cirkels en 3 pilaren die de levenscyclus aangeven. In de kleinste cirkel bevinden zich de 4 symbolen van het leven op Aarde, in het midden ligt de Feniks, symbool van de eeuwige hergeboorte (Weverslabyrint).

Mario Kuijpers,
20161227.

Wij kennen de laatste grote bevolkingsgroep gnostici uit de geschiedenisboekjes als de ketterse Katharen die in de 13e en 14e eeuw vooral in Zuid-Frankrijk leefden. Zij noemden zichzelf de 'goede mensen', hadden een bloeiende cultuur waarin alle mensen gelijk waren, vrouwen evenveel zeggenschap hadden en waren welvarend door een wereldwijde vrije handel met andere volkeren. Ze waren overtuigd pacifistisch maar werden door de legers van de koning (die keizer wilde worden) en de Paus met grof geweld, gecombineerd met een meedogenloze inquisitie volledig uitgeroeid, tezamen met vele katholieken die ook in vrede samenleefden met de 'goede mensen'.

Maar het gnostieke gevoel zit in ieder mens (levend wezen) waardoor de gnostiek nooit uitgeroeid kan worden. Ieder mens bezit de gnosistische vonk die op ieder gegeven moment ontstoken kan worden. Het leren kennen  van jezelf zit in ieder mens verborgen tot aan het moment dat de mens ontwaakt en daadwerkelijk op zoek gaat naar (het kennen van) zichzelf.

Gnothi Seauton.

Gnostiek - uitleg (gnosticism explained)

Gnosis = inzicht, kennis (mystieke¹ zelfkennis) = to know yourself

Het gnosticisme (de gnostiek) is geen geloof in de vorm van een religie², maar een geloof in jezelf, als individu met een vrije wil, die zelf leert leven met de beproevingen in dit leven en de daden die mede daardoor verricht worden in dit leven.

Het gnosticisme is de kennis van de gezamenlijke Goddelijke vonk⁴ die men in zich heeft en het her-ontdekken van de individuele opdracht die de mens mee naar de Aarde heeft genomen. Het is je ge-weten, dat wat je weet maar ver-geten bent, weer her-inneren: weer binnen in jezelf her-kennen.

De mensheid weet dat al zolang er mensen op deze Aarde leven. Deze kennis is er altijd al geweest, is nu ook in ons mensen aanwezig, en zal ook altijd aanwezig blijven zolang er mensen op deze Aarde leven.

Het gnosticisme is een naam uit onze moderne tijd voor een levensovertuiging die al zolang bestaat als dat er mensen op deze Aarde leven.

Goddelijke energiebaan (Chakra)

 

 

 

Goddelijke vonk (Shekinah - Godin van het licht)

 

Daarom is er een Aarde en zijn wij nu hier.

Onze Aarde is een van de zeven Hemelrijken, waar de mens zich kan ont-wikkelen door te leren her-kennen en weer los te laten wat niet wezenlijk bij de mens hoort te zijn (zoals angsten, fobieën, oordelen, verlangen, gehechtheid, verering).

Uiteindelijk komt de mens tot de ont-dekking van Zichzelf en zal hij de zeven Hemelen ontstijgen, naar verwezenlijking van zichzelf in het ‘Heel Al’, de Oerenergie, waarin alles ontstaat en weer terugkeert. Je kunt dit ook de ‘Ether’ noemen of het Walhalla, of het Paradijs. Iedere tijd en iedere bevolkingsgroep heeft ergens een naam voor dit 'Hiernamaals' zonder direct te begrijpen wat bedoelt wordt. Daar is geen spraken meer van tijd of afstand. Alles en ieder is daar Eén met elkaar. We zijn allemaal deel van dezelfde energie.

Eens mens heeft een vrije wil.

Gedurende vele duizenden jaren, mogelijk al 4000 jaar, wordt de mensen op Aarde, door de Christelijke kerken, wijs gemaakt dat, als je andere mensen iets 'kwaads' aandoet, je dat weer kunt afkopen met regelmatig en vaak bidden, schenken van geld (aflaat, zoengeld) of boete doening (biechten, penitentie) aan de kerk waarin je gelooft (en vertrouwt). De Kerk stelt de regels op en zegt wel wanneer en hoe je dat moet doen.

En als je iets graag wilt of wilt veranderen omdat het niet prettig voor je is, kun je afwachten of er op vertrouwen dat anderen, of de kerk, het voor je zullen regelen of doen, hier of zelfs pas na je dood. Uiteraard is de kerk niet aanspreekbaar bij teleurstellingen: dat ligt dan aan jouw tekortkomingen en onvolmaaktheden. Wie hier niet op vertrouwt wordt in de Ban gedaan of verketterd door de inquisitie.

Je leeft je leven echter geheel zelf, in je eigen lichaam met je eigen vermogens en begaafdheden, maar ook met je eigen onvolmaaktheden. Je bent zelf verantwoordelijk voor je doen of laten. De gevolgen zijn voor jezelf maar als je ze met open ogen accepteert zul je er van leren en groeien als mens. Je ge-weten en gemoedsrust speelt hierin een belangrijke rol.

Je kunt zo lang je wilt afwachten of anderen het voor je blijven doen, maar dan leer je niet om je eigen beproevingen te doorstaan en voor je eigen daden je pijn te dragen. Daardoor blijft je persoonlijke groei achterwegen. 

De vrije wil geeft je de keus om op een eigen bepaald moment hier zelf voor te kiezen. 

Het gnosticisme stimuleert mensen om elkaar hier en nu te helpen waardoor mensen met elkaar en onderling groeien naar een grotere volmaaktheid. 

Schouderklopjes krijgen en geven, ook aan jezelf, horen nadrukkelijk bij het leven en maken het leven juist tot iets plezierigs. 

Blijkbaar is ons geleerd om complimentjes te negeren of in ieder geval niet vol te waarderen en is er behoeft om dat te her-leren.

Allerlei vormen van Yoga, Chi-trainingen, meditatie-trainingen, e.d. leren mensen om dit juist wél te accepteren. 

Dan zul je ontdekken dat de vermogens en begaafdheden die je hebt je op een plezierige manier verder helpen in het leven, de druk en de stress van het 'moeten' wegnemen en je jezelf gaat ont-moeten en de gehechtheid aan dit leven gaat los-laten.

Doen wat je nog nooit eerder hebt gedaan 

Vroeg of laat, sommigen echter pas op hun sterfbed, en de ‘die-hards’ zelfs als ze hun  overpeinzingen uit het Aardse leven, in het Hiernamaals gaan doen, zie je in dat je in tegen die onvolmaaktheden aan blijft lopen als je niet bereid bent om zelf te gaan leren. 

Zelfrealisatie (Shekinah)

Uiteindelijk zul je ontdekken dat je het eerst zelf doet.

Een ander kan dat niet voor je doen.

Als je niet bereid bent om je onvoorwaardelijk in te zetten voor jezelf kom je niet verder. Je leert niets en blijft stil staan in je ont-wikkeling waardoor je ontevreden en ongelukkig wordt met ruzie en ziekte tot gevolg.

Lang niet iedereen kan goed op zijn eigen gevoel af gaan.

Daarom krijg je tijdens je leven hulp, in de vorm van voorbeelden, gebeurtenissen (toe-vallen), verhalen en passanten (geestverwanten). Je kunt dan waarnemen hoe anderen op hun gevoel afgaan en door eigen ervaring weer gaan leren.

Als kind heb je alles wat je nodig hebt al in je.

Je hebt begaafdheid en vermogens die je in je leven verder kunt gaan ontwikkelen. Door stimulatie en het opdoen van ervaring leer je om je verder te ontwikkelen. Je doet alleen datgene wat nodig is, waar je van nature behoefte aan hebt. Ieder mens is anders en maakt andere gebeurtenissen mee, waar je uit leert. Daardoor ontwikkelt iedereen zich tot een uniek mens. 

Als je ergens weinig ervaring mee hebt, ga je af op de ervaring van een nabije dierbare die graag die ervaring met je deelt en waar je vertrouwen in hebt. Door te luisteren en te ervaren (evt. onder begeleiding in een veilige situatie) kun je versnelt ervaring op doen zodat, als het nodig is, je weet hoe te handelen.  Omdat je alleen maar gestimuleerd wordt en geen angsten of remmingen krijgt aangeleerd ontwikkel je de benodigde vermogens en begaafdheden  zodat je een volwaardig mens wordt.

Vertrouwen

Dit hele proces is gebaseerd op een onvoorwaardelijke liefde (hartstocht) en respectvol onderling vertrouwen (compassie, medeleven) van dierbare mensen die in alle situaties betrokken zijn met wat er met jou gebeurd.

Je weet dat wat er gebeurd goed is en je hebt respect voor de gebeurtenissen.

•      Er zijn geen trauma’s omdat je weet dat wat gebeurd bedoelt is om te leren.
•      Er zijn wel emoties omdat je vreugde en verdriet kunt hebben om wat er gebeurd. Afscheid nemen hoort net zo bij het leven als verwelkomen. Het leven is een geheel, een cyclus.
•      Je hebt geen verlangens, geen verwachtingen die verder reiken dan het moment nu en de plaats hier, samen met de mensen die je dierbaar zijn omdat je elkaar tot steun bent.

Hexagram  in verbinding (Janosh)

De bedreiging is dat er mensen zijn die proberen anderen wel voor hun te laten werken, het vuile werk op te laten knappen.


Probleem voor die mensen is dat ze uiteindelijk geen voldoening vinden. Ze voldoen niet aan hun eigen verwachting, die van nature in ze zit. 

Je kunt het ontkennen maar het is er wel. En dat voel je. Je groeit niet als mens terwijl anderen om je heen dat wel doen en je van nature die behoefte, de Goddelijke vonk, wel in je hebt.

Je voelt dit als een gemis, een onherkende eenzaamheid, ondanks dat je omringt wordt door mensen, die je wel zeggen dat ze je helpen door aan te geven wat wel en niet goed voor je is, en je gemakkelijke uitwegen bieden als het fout gaat. maar die je niet kunnen vervullen in wat je werkelijk, diep van binnen voelt dat je nodig hebt.



In een prachtig gedicht van Augustinus (rond 400 na Chr.), een christelijke kerkvader, die zich na een lange zoektocht op latere leeftijd hiervan bewust werd, wordt de betekenis van deze ontdekking mooi verwoord. Huub Oosterhuis, wiens werk in 2010 nog verketterd is geworden door de katholieke kerk in Nederland, heeft dit gedicht op een werkelijk intense manier vertaalt in het Nederlands. Ik ben het gedicht door de tijd heen steeds beter gaan begrijpen en voelen. Het gedicht is ook te vinden in dit Blog als je zoekt op labels in de rechter kolom.

Mensen konden tot 4000 jaar geleden, op Aarde leren en groeien en na een kort maar voldaan leven rustig en in vrede sterven, om dan op te stijgen naar een volgende Hemelsfeer.

Het lichaam werd altijd verbrand om de ziel de rust te geven dat het leven echt voorbij was en de gehechtheid aan het lichaam en leven op Aarde zo weinig of geen vorm kon krijgen.

Het lichaam is slechts een vorm om de ziel te laten leven op deze Aarde.

Als je hier niets meer kunt leren ga je verder naar een hogere Hemelsfeer.

Als je niet voldoende geleerd hebt kun je terugkeren op deze Aarde.

In een volgend leven krijg je een ander lichaamsvorm.

In een hogere Hemelsfeer heb je geen aards lichaam meer nodig.

De gemeenschap van mensen heeft zichzelf zo eeuwen lang in stand gehouden omdat rust en wijsheid heersten. Man en vrouw leefden in balans met elkaar en met de natuur. Vrede was natuur-lijk. Mens en natuur komen allemaal voort uit de bron, de energie van het Universum, het Heel-Al. Allemaal één.

The Ankh is commonly known to mean life in the language of Ancient Kemet (land of the Blacks), renamed Egypt by the Greeks. 

It is also a symbol for the power to give and sustain life, the Ankh is typically associated with material things such as water(which was believed by Egyptians to regenerate life), air, sun, as well as with the Gods, who are frequently pictured carrying an Ankh.

The Egyptian king is often associated with the Ankh also, either in possession of an Ankh (providing life to his people) or being given an Ankh (or stream of Ankhs) by the Gods. 

It is usually worn as an amulet to extent the life of living and placed on the mummy to energize the resurrected spirit. 

It is believed that life energy emanating from the Ankh can be absorbed by anyone within a certain proximity.

The amulet is a powerful talisman that provides the wearer with protection from the evil forces of decay and degeneration.

The girl in the picture, that lives millions of lightyear away, as her ancestors did, that visited this world hundreds years ago, uses the ankh as an eyecatcher.

Voetnoten:

Ps: door de tijd heen is mij steeds meer opgevallen dat we woorden niet meer kennen in hun ware betekenis. De Vlaamse taal heeft hier minder last van dan het Algemeen Beschaafd Nederlands. Daarom heb ik de moeite genomen om woorden te ont-leden (m.b.v streepjes) en van voetnoten te voorzien, om zo de betekenis van die woorden duidelijker 'onder woorden' te kunnen brengen. Vaak ben je in staat om eigen betekenis aan een woord te geven, door er je gevoel (klank) meer in te leggen. 
Zo her-kennen we de ware betekenis van woorden beter.


1 – Mystiek wordt bij gnosticisme vaak in verband gebracht met geheim of verborgen.

De ware betekenis bij het gnosticisme is echter: het streven naar, of het be-leven van.
2 – Religie is een kerkelijk geloof, gnosticisme maakt geen gebruik van een kerk als instituut om te geloven, mensen vormen groepen met mensen waarbij men zich vertrouwt voelt.
3 – Dogma is oorspronkelijk een Grieks woord en betekent, een mening hebben.

Een kerkelijk dogma is een fundamenteel concept ter onderbouwing van een gedachtegoed, Van de aanhanger van dit gedachtegoed wordt verwacht er niet van af te wijken en het nooit te betwisten of te betwijfelen. Iemand die streng een dogma volgt is een fundamentalist.        

4 –Met de  Goddelijke vonk wordt bedoeld dat je leeft zonder dat je bewust bent van je doel hier op Aarde. Met het stellen van ‘de enigste juiste vraag’ (zoals Parcifal in het Graal verhaal van de visserkoning) begint de herontdekking van de Goddelijke vonk: het licht dat je in je hebt en dat je zal helpen om je weg te vinden in deze wereld vol vragen en angsten.

Katharen kruis (Occitanië- Toulouse) de laatste grote gnostische stroming in Europa.

Inspiratie

We kunnen onze geest
zo rustig als stil water maken
zodat andere wezens zich om ons heen verzamelen
om hun eigen spiegelbeeld te zien,
en een moment lang in een helderder,
misschien zelfs krachtiger, leven leven
vanwege onze stilte.
Het onderbewuste leven
heeft vensters naar uitzicht
en deuren naar inzicht
die oneindig veel verder reiken
dan de grenzen
van de wereld van de werkelijkheid.
Geef me de moed om te veranderen
wat ik dien te veranderen.
Geef me het geduld om te aanvaarden
wat ik niet veranderen kan.
Geef me de wijsheid
om het verschil tussen deze twee te zien.
Hiernaar kunnen leven,
kun je levenskunst noemen.
De energie die je bespaart
door niets meer na te streven
waar je niet verder mee komt,
resulteert in levenslust.